Anne olunca anlarsın...

Bazen o en klişe cümlelerin tam yerini bulduğu anlar vardır.. İşte anne olmak  böyle bir duygu... 

Bu meşhur klişenin altına artık bende rahatlıkla sığınabilirim...

Ben anne oldum ve evet anne olunca anladım...

Neyi mi?

Dünya üzerinde kendimden çok sevebileceğim bir insanın olabileceğini...

Aşk sözcüğünü bu zamana kadar ne kadar boş kullandığımı...

O'nun kokusunun nasıl rahatlattığını,

Her daim burnunun direğinin sızladığını...

Yatağında 1 saat kıpırdamazsa nefesini dinlemeyi...

Uyutmak için türlü yollar deneyip uyuyunca özlemeyi...

Tüm kalbimle O'na bir şey olmasın diye sabaha kadar yalvarabileceğimi ve yine O'na bir şey olmasın diye canımdan geçebileceğimi...

Anneliğin akla hayale sığmayan felaket senaryoları üretmeme sebep olduğunu...

Eğer onun kılına zarar veren olursa onu oracıkta yok edebileceğimi...

Sorumluluk duygusunu...

Fedakarlığı...

Hayatımın bir daha asla eskisi gibi olmayacağını,

Beylik laflar edersem tükürdüğümü yalamam gerekeceğini...

İki kaşık daha yesin diye taklalar atabileceğimi,

Büyüdüğünde sıcacık anıları olsun diye  (hatırlamayacak olsa bile fotoğraflara bakar :) ) her duruma özel organizasyon yapma çabasını,

Onsuz bir hayatın anlamsızlığını...

En büyük duanın O olduğunu...

Neden insanların 2. ve devamı bebek sahibi olmak istediğini :) 

Kaç yaşında olursan ol eğer annen yoksa kalbinde yeri doldurulamaz bir boşluk olacağını...

Anladım...

Ve canım anneciğim,

Bu zamana kadar yorgunluktan ölmediysem, sıcak bir çay içebildiysem,  işime dönebildiysem senin sayende olduğunu...

Dünya üzerinde senden daha muhteşem bir anneye sahip olamayacağımı çünkü beni senden çok seven kimsenin olmadığını...

Anladım...

Seni çok seviyorum ve iyi ki benim annemsin...